W całym procesie nauczania języków obcych w wielu krajach faworyzowano uczenie się na pamięć, opowiadając się za zdobywaniem wiedzy w procesie, w którym zarządzanie emocjami i kreatywnością uznano za nieistotne. Uważano, że najważniejszy jest proces oceny jednorazowej i wyrywkowej; uczniowie byli postrzegani jako podmiot bierny, a ich udział w zajęciach praktycznie nie istniał, ponieważ w centrum całego procesu znajdował się nauczyciel.
Obecnie różne badania pokazują, że komponent emocjonalny odgrywa bardzo ważną rolę w uczeniu się. Niezbędna jest motywacja do przedmiotu, a nawet więź między nauczycielem a uczniami. Konieczne jest zrozumienie, że uczniowie mogą uczyć się na różne sposoby, a nawet mają różne rodzaje inteligencji. Dlatego w klasie należy stosować szereg narzędzi, aby nauka była bardziej efektywna. Teoria ta została szerzej rozpowszechniona i została bardzo przyjęta przez nauczycieli w ostatnich latach.
Powyższe stwierdzenia potwierdzają różne teorie. Na przykład teoria inteligencji wielorakich zaproponowana przez amerykańskiego psychologa Howarda Gardnera jako przeciwwaga dla paradygmatu pojedynczej inteligencji. Teoretyk ten uważa, że życie człowieka wymaga rozwoju różnych rodzajów inteligencji. Dobrym przykładem tej idei są osoby, które pomimo dobrych ocen w nauce mają znaczne problemy w relacjach z innymi ludźmi lub w kierowaniu swoim życiem społecznym.
Teoria inteligencji wielorakich daje nam wgląd w wykonywanie różnych czynności skupionych na typie inteligencji, jaki posiada każdy uczeń. Gardner stwierdza, że istnieje 8 typów:
• Inteligencja logiczno-matematyczna: wysoka zdolność do obliczeń, abstrakcja
• Werbalna inteligencja językowa: Osoby z tym typem inteligencji mają specjalną zdolność czytania, mówienia, pisania i aktywnego słuchania.
• Inteligencja przestrzenna: Potrafi postrzegać aspekty wizualne z dużą szczegółowością, tworzyć mentalne obrazy lub malować i rysować.
• Inteligencja muzyczna: obecna u ludzi, którzy komponują lub tworzą muzykę.
• Inteligencja cielesno-kinestetyczna: osoby z tą inteligencją mają doskonałą równowagę, elastyczność, koordynację ręka-oko i szybkość.
• Inteligencja intrapersonalna: definiowana jako zestaw zdolności pozwalających na kształtowanie obrazu siebie dopasowanego do rzeczywistości oraz rozpoznawanie i zarządzanie własnym światem emocjonalnym.
• Inteligencja interpersonalna: Osoby o wysokiej inteligencji interpersonalnej mają zdolność rozumienia uczuć i intencji innych, nawet jeśli nie ujawniają ich otwarcie. Dzięki temu mogą pomagać innym.
• Inteligencja naturalistyczna: są to ludzie zdolni do dostrzegania związków między gatunkami i grupami przedmiotów oraz osobnikami, choć dostrzegają też między nimi różnice lub podobieństwa.
Zgodnie z tymi rozróżnieniami zajęcia mogą być ukierunkowane na tworzenie i wykorzystywanie materiałów skierowanych do poszczególnych grup uczniów, aby utrzymać ich motywację i aktywność. Jest to jeden z aspektów, które należy wziąć pod uwagę. Jednak innym przykładem związanym ze znaczeniem emocji i prawidłowym zarządzaniem nimi w klasie jest teoria inteligencji emocjonalnej zaproponowana przez Daniela Golemana w 1997 roku, według której inteligencja emocjonalna to umiejętność rozpoznawania emocji – zarówno własnych, jak i innych – i zarządzać naszą reakcją przed nimi. Można go zdefiniować jako zestaw umiejętności, który pozwala na większą adaptacyjność osoby w obliczu zmian. W tym sensie należy wspomnieć, że zarządzanie emocjami w klasie jest bardzo ważne. Przykładem tego jest radzenie sobie z negatywnymi aspektami, takimi jak frustracja lub brak motywacji, które mogą generować bariery trudne do przełamania w uczeniu się.
Istotne jest osiągnięcie równowagi uczniów w klasie. Osiągając pozytywny, zdrowy i serdeczny klimat, uzyskuje się lepsze i lepsze wyniki, ponieważ uczniowie lepiej reagują zarówno na bodźce, które są im prezentowane na zajęciach, jak i na wyzwanie, jakim jest nauczenie się czegoś nowego.
Jeśli chodzi o naukę języka obcego, istnieją bardzo solidne badania. Amerykański teoretyk Stephen Krashen opracował w 1983 roku teorię znaną jako filtr afektywny. Teoria ta zakłada, że uczeń będzie się efektywniej uczył, jeśli nie będzie odczuwał napięcia lub niepokoju podczas procesu uczenia się.
TRZY EMOCJE, KTÓRE ROBIĄ RÓŻNICĘ
Interesujące jest zbadanie dziedziny psychologii i emocji, aby zrozumieć, w jaki sposób wpływają one na uczenie się. Emocje najczęściej związane z procesem zdobywania wiedzy to: szczęście, strach, smutek i miłość.
Szczęście jest jedną z najsilniejszych emocji, ponieważ pomaga stłumić negatywne uczucia. Szczęście generuje motywację i poczucie spełnienia. Zadowolony uczeń jest bardziej chłonny i otwarty na zdobywanie wiedzy. To uczucie jest bezpośrednio związane z osiąganiem celów.
Z drugiej strony strach generuje niepokój, a to z kolei powoduje blokady w zdolności uczenia się reagowania. Generuje to, co jest powszechnie znane jako „pustka w głowie”, np. w czasie wypowiedzi ustnych czy w ćwiczeniach ze słuchu. Oznacza to, że ani komponenty językowe, ani komunikacyjne nie mogą się rozwijać.
Smutek powoduje brak energii; w tym sensie uczeń będzie senny, a jego mózg będzie coraz mniej aktywny. W stanach smutku nie można myśleć i skupiać uwagi, więc skupienie się na instrukcjach może wydawać się zadaniem niemożliwym do wykonania. W takim przypadku należy podjąć działania, które podniosą poziom energii i „rozpalą” uczniów.
Wreszcie miłość przyczynia się do stworzenia klimatu przyjemnego, bezpiecznego, zrozumienia i czułości. W tym momencie relacje między uczniami a nauczycielem odgrywają fundamentalną rolę, ponieważ uczniowie będą bardziej pozytywnie reagować na różne wyzwania i prośby podnoszone w klasie i łatwiej będą angażować się w zajęcia. W tym miejscu warto również zauważyć, że prawidłowe zarządzanie tymi emocjami jest korzystne dla nauczyciela, ponieważ zaangażowanie, motywacja, a nawet energia w każdym z działań wzrośnie o tyle, o ile na zajęciach panuje przyjemna atmosfera, w której pozytywne emocje biorą górę nad negatywnymi.
KONKLUZJA
Wspieranie pozytywnych interakcji i emocji w klasie nie tylko stworzy przyjemną atmosferę, ale także wyeliminuje negatywne uczucia i zachęci mózg do aktywacji i chęci do nauki. Bliskość zawsze sprzyja większej gotowości do negocjacji, aktywnego słuchania, komunikacji werbalnej. Z tego powodu ważne jest, aby pamiętać, że dobrego ucznia nie można mierzyć wyłącznie wynikami testu pamięci lub lekcją z powtarzalnymi czynnościami, w których uczeń nie wykazuje zainteresowania. Na uczenie się uczniów ma wpływ wiele czynników, takich jak rodzaj inteligencji, motywacja, a nawet obciążenia, jakie przynoszą z domu, czy nawet sytuacje zewnętrzne, które obniżają ich motywację. W każdym rodzaju nauki, czy to bezpośredniej, czy online, ważne będzie wygenerowanie wystarczającej ilości zasobów, aby ułatwić uczniowi różnorodne doświadczenia.